Παράσχος, Κλέων

(Πύργος Βουλγαρίας 1896 – Αθήνα 1964). Κριτικός και ποιητής. Σπούδασε εμπορικά στην Ελβετία, διετέλεσε καθηγητής της γαλλικής γλώσσας και τελικά δημοσιογράφησε σε πολλές αθηναϊκές εφημερίδες. Για ένα διάστημα εργάστηκε και στο υπουργείο Τύπου. Ο Π. επιβλήθηκε κυρίως ως κριτικός, παρά το γεγονός ότι επεδίωξε συστηματικά μια θέση στην ποίηση. Το πρώτο βιβλίο του με τον τίτλο Λυτρωμός (1915) περιλάμβανε μεταφράσεις γαλλικών ποιημάτων που τις φιλοτέχνησε σε συνεργασία με τον Άγγ. Βαρβαγιάννη. Ακολούθησαν η μετάφραση των Στοχασμών του Ζαν Μορεάς (1926), τα Εικοσιοχτώ ποιήματα του Κλ. Παράσχου και εικοσιδύο του Μπωντλαίρ (1922), η Εκλογή από τα ωραιότερα νεοελληνικά ποιήματα (1931), ανθολογία σε συνεργασία με τον Ξ. Λευκοπαρίδη, Ίων Δραγούμης (1936), Δέκα Έλληνες λυρικοί (1930), Μορφές και ιδέες (1938), Κύκλοι (1939), Μακρυνή μουσική (1940), Εισαγωγή στη σύγχρονη ελληνική ποίηση (1941), Εμμ. Ροΐδης (1ος τόμος 1942, 2ος τόμος 1951), Η καλλιτεχνική δημιουργία (1944), Χρονικό (1947), Παραμύθι (1949), Βιογραφία (1951), Έλληνες λυρικοί (1953), Πρόσωπα και ιδέες (1955), Βιογραφία, νέες σελίδες (1957), Οχτώ δοκίμια του Montaique (1957), Ευρωπαϊκή πεζογραφία και ποίηση (1958) και Μεσόγειος (1961). Ως κριτικός κατόρθωσε να συνδυάσει την ευρύτητα της εποπτείας με την ευρωπαϊκότητα της κατάρτισης. Το βιβλίο του Πρόσωπα και ιδέες τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο κριτικής και δοκιμίου.